Mensen pendelen tussen verleden en toekomst, maar blijven soms teveel in het verleden hangen. Dan is het hen onmogelijk zich op de toekomst te richten. Ze bevinden zich dan in een ‘tussentijd’ waarin ze trachten hun leven weer op te pakken.
Dit is het centrale thema in het boek Tussentijd van Frieda Schijven, waarin de lotgevallen van de fotograaf en kunstenaar Alex worden verteld. In dit verhaal ligt het perspectief bij Alex. In flashbacks herbeleeft hij de laatste twee jaar van zijn leven. Intussen hertstelt hij in een ongelukkig heden van een bijna fatale verwonding en een diepere wond in zijn hart.

De alleenstaande Alex is tevreden. Wanneer hij zijn honden uitlaat komt hij Ella tegen. Ondanks de eerste stroeve ontmoeting komen ze steeds meer met elkaar in contact. Pril geluk ontstaat, idyllisch zo lijkt het, maar Ella tobt met het verlies van haar eerste man Tom en is huiverig om Alex aan haar familie voor te stellen.
Als dit uiteindelijk toch gebeurt, blijkt een van Ella’s zusters getrouwd met zijn vroegere vriend Steef. De familie, op Ella’s moeder na, is dolblij met de nieuwe schoonzoon en zwager. Door hem leeft Ella weer op.

Helaas verschijnen er scheurtjes in de relatie, Ella is soms afwezig, snel gepikeerd en hangt nog steeds aan Tom; dit legt druk op hun samenzijn en deprimeert Alex.

Na Ella’s dood, raakt Alex de weg kwijt en belandt hij in zijn eigen “tussentijd’.
De rest van het boek bestaat uit pogingen om uit die tussentijd te raken. Daarbij krijgt Alex steun van zijn vrienden. De auteur weet hierbij op indringende wijze gevoelens van onmacht, verdriet, hoop en zelfmedelijden over te brengen. De lezer krijgt de volle laag van de gevolgen van een giftige liefde. Een liefde waarbij het verdriet van de een en diens dood een zelfde verdriet teweeg kan brengen bij de ander. De omslag van het boek is passend: een dorre woestijn in de schemering geeft de gemoedstoestand van Alex weer. Daarnaast keert de woestijn als thema en setting regelmatig terug.